In gesprek bij het Vruchtbaarheidscafé

Het is druk – deze zomeravond tijdens het vruchtbaarheidscafé in De Meern. Een grote ronde ruimte, thee en koffie in de hoek. Een ruimte gevuld met mensen met allemaal dezelfde wens. Een kind.

Stellen, jong en iets ouder. Er zijn ook alleenstaande vrouwen die zelfstandig een kind willen opvoeden. Een verdwaalde man, alleen. De avond begint nog wat onwennig. De spanning is voelbaar. Voor sommige aanwezigen is het de eerste keer dat ze echt over hun vruchtbaarheidsprobleem praten.

Het gedeelde gevoel: wonen op een eiland, eenzaamheid

Als de avond begint, volgen de gesprekken snel aan de hand van stellingen die Marijke Linssen (coach) voorlegt. Mensen delen hun verhalen. Sommigen zijn al jaren bezig, tevergeefs. Anderen zijn net begonnen en vragen om advies. Er zijn ook stellen, zoals wij, die al een kind hebben en graag een tweede kind willen. Er zijn miskramen, depressies, relatieproblemen. Fases van wanhoop, en momenten dat het even naar de achtergrond verdwijnt. Iedereen heeft een gedeelde wens, en toch is ieders verhaal verschillend.

Al snel vloeien de eerste tranen. Er is veel herkenning. De vrienden die het maar niet willen snappen. Familieleden die maar blijven vragen ‘wanneer beginnen jullie nou eens?’. De woede die mensen kunnen voelen als ze ouders boos zien doen tegen hun kinderen in de supermarkt: wij zouden het toch veel beter doen? Het gedeelde gevoel: wonen op een eiland, eenzaamheid.

Later op de avond, met een biertje aan de bar, worden contactgegevens uitgewisseld. Er wordt gelachen. Dat is de troost van deze avond. We zijn niet alleen.