Waarom beleven we het toch zo anders?

‘Dan kijk ik naar hem door mijn tranen heen en dan zegt hij alleen maar;’ het komt goed!’ ‘Hoe weet hij dat nou? Niemand weet dat. En waarom voelt het voor mij alsof de wereld vergaat en zie ik geen enkele traan bij hem? Soms twijfel ik of hij net zo graag als ik een kindje wil. Hij beleeft het zo anders.’

Partners die hun nog onvervulde kinderwens anders beleven. Het is regelmatig onderwerp van gesprek in mijn praktijk. Het zorgt voor veel onbegrip en irritatie. Maar het is niet anders beleven, maar het anders uiten van emoties.

Soms twijfel ik of hij net zo graag als ik een kindje wil. Hij beleeft het zo anders

Emoties

‘Ik kan je soms wel door elkaar schudden, en tegen je schreeuwen: vertel mij nu eens hoe het voor jou is dat we al zo lang bezig zijn om onze kinderwens te vervullen en dat we zoveel teleurstellingen hebben meegemaakt. Laat je emoties ook eens zien!’ Petra schreeuwt het bijna uit. Ik zie de wanhoop op haar gezicht. Daan kijkt naar Petra en dan naar mij, ik zie aan zijn lichaamstaal dat hij niet weet wat hij met al deze emoties van zijn vrouw moet. ‘Daan, praat jij met Petra weleens over je gevoelens rondom jullie onvervulde kinderwens?’ ‘Nee, maar het is voor haar ook zoveel erger. Als ik haar zo verdrietig en radeloos zie dan wil ik haar troosten. En al die spuiten die ze moet zetten, de punctie, mijn bijdrage is niet zo groot. Zij moet dit allemaal ondergaan. Ik kan niet klagen.’ ‘Ja, maar dat vroeg ik niet; hoe is het voor jou dat jullie nog steeds geen kindje hebben?’ Het blijft even stil. Ik houd mijn mond om hem de ruimte te geven om zijn gedachten te ordenen en te voelen.

Dan begint Daan te vertellen hoe het voor hem is dat hij als enige in zijn vriendengroep geen kind heeft. Het dubbele gevoel dat hij heeft nu zijn jongere zusje zwanger is van de tweede. Dat hij zo verlangt naar een kindje van de vrouw waar hij zo van houdt. Dat hij bang is dat het nooit gaat lukken. Petra is stil en pakt zijn hand.
Dan geeft ze hem een knuffel en zegt: ‘Waarom vertel je mij dit niet thuis? Ik wist niet dat je dit voelde en dat het je zo bezighield. Als ik je zo zie en hoor, dan krijg ik juist het gevoel dat we hier samen in zitten en ik niet alleen.’

Steunen en stutten

Ik leg Petra en Daan uit dat mannen vaak erg bezig zijn met hun vrouw. ‘Als het met haar maar goed gaat. Ze zijn de boel aan het troosten en de boel draaiende aan het houden: de mannen zijn aan het steunen en stutten’, zeg ik met een glimlach. ‘Ze drukken bewust of onbewust hun eigen emoties weg. Daarin gaan er twee dingen mis. Ten eerste als je emoties wegdrukt, kan dat een tijdje goed gaan, maar uiteindelijk willen die emoties eruit. Als je ze lange tijd niet uit, dan krijg je fysieke klachten, zoals: rugpijn, schouderpijn, hoge bloeddruk, of mentale spanning zoals een kort lontje’. Petra kijkt Daan stomverbaasd aan: ‘Zou dat je enorme rugpijn verklaren?’ ‘Het tweede wat er mis gaat, en wat Petra ook ondervond, is dat als je je partner geen deelgenoot maakt van je emoties er juist verwijdering ontstaat. Het was al zo ver dat Petra dacht dat je niet zo graag een kindje wilde.’

Samen

Ik vraag Petra wat het met haar doet nu Daan heeft gedeeld hoe het voor hem voelt. ‘Het voelde voor mij als een eenzaam project en nu voelt het weer als iets van ons samen. Schat, ik krijg er juist kracht van dat jij ook verdriet hebt. Ik voel mij niet meer de uitzondering. We kunnen het verdriet nu delen en samen dragen. Als ik deze emotie in je ogen zie dan durf ik de volgende behandeling weer aan.’ ‘En jij Daan?’ vraag ik. ‘Hoe is het voor jou om je gevoelens zo te delen?’ ‘Ik dacht juist dat ik haar beschermde door mijn emoties niet te delen, omdat ze het al zo moeilijk had. Met al je goede bedoelingen heb je juist een verwijdering veroorzaakt’, reageer ik. Het is ook jouw verdriet, jij verdient net zoveel aandacht als je vrouw.

De man

Ik zie regelmatig dat mannen weinig aan bod komen in het verwerken van hun emoties omtrent de onvervulde kinderwens en de spanningen rondom een vruchtbaarheidstraject. Mannen vertellen zelf ook dat de omgeving altijd vraagt hoe het voor hun vrouw is, maar zelden hoe het voor hen is. Een tip: als je samen met je partner in een vruchtbaarheidstraject traject zit, vraag dan regelmatig aan elkaar: Hoe is het voor jou dat het (nog) niet gelukt is? Hoe vind je dat het traject verloopt? Hoe ga jij om met de teleurstellingen? Waar krijg je hoop van? Wat kan ik voor je doen?

En als je dat samen goed doet, dan mag je ook de omgeving erop attenderen als ze voornamelijk vragen stellen of aandacht geven aan een van jullie. Zeg gerust: vraag het ook eens aan mijn partner, want we hebben een gezamenlijke wens voor een kindje. We zitten hier samen in!